Schilderen, sari's en de standaard schooldag

Na meer dan een maand hier te zijn, is er hier een soort 'normale dag' ontstaan. Ik zal je proberen mee te nemen..
Om 06:30 gaat de wekker. Ik trek de oordoppen uit mn hoofd en hoor het gezang van het boeddhistische koortje dat elke ochtend in een gebouw hiernaast liederen zingt. De oude vrouwtjes uit de omgeving zijn niet al te toonvast meer, maar het klinkt wel heel vredig. Terwijl ik mn thermokleding uit trek (het is 's nacht best koud en er is geen verwarming in huis), hoor ik ganga-didi bellen. Ze is bezig met haar ochtendgebed. Voor dit gebed hebben alle huizen een speciale steen voor de voordeur in de straat liggen. Hier gooit elke vrouw' s ochtends wat water, gele en rode kleurstof, wat rijst en vaak een klein bloemetje of stukje fruit op. Dit is een klein offer om de goden goed te stemmen voor die dag. Bij dit gebeuren hoort ook het branden van een klein touwtje en het bellen van een bel. Vandaar ook de oordoppen. Sommige buurvrouwen beginnen hier al voor 6'en mee..

Dan, om iets voor 7 drinken we een kopje mierzoete thee met een paar biscuitjes en daarna loop ik, tussen alle gebedsstenen door, naar de vrouwenschool. De ochtendles van de 10e klas begint namelijk om 07:20.

Als ik dan iets na 08:00 weer thuis ben, help ik vaak een beetje met het eten maken. Rond 9 uur eten we dal bhat (letterlijk: linzenrijst). Dit is een bult rijst, met wat groente, en een schaaltje met een soort linzensoepje, wat je dan half opslurpt en half over de rijst gooit als een sausje. En daar hoort dat een lepel ochar bij, het 'zuurtje', om het geheel wat op te frissen. Dit wordt vaak gemaakt van 2 kleine tomaatjes, een hand koriander, 1 (heel!) rood pepertje en zout. Dit 'zuurtje' is iromisch genoeg dus vooral erg pittig.
Voordat ganga-didi ons opschept gaat er eerst een lepel rijst het raam uit, voor de kraai. Er wordt geloofd dat je na je overlijden terugkeert als hond of kraai. Daarom hebben de zwerfhonden hier echt geen vervelend leven en wordt er voor de kraaien elke ochtend uit alle ramen wat rijst naar buiten gekieperd.
Na de kraai zijn wij aan de beurt. Rijst, met de rechterhand. De truc is om het uit een diep bord te eten. Je veegt namelijk een mooie hap bij elkaar met je vingers en dit pak je op door het een beetje tegen de rand te duwen. En dan duw je dat hapje met je duim je mond in. Het heeft meer dan een week geduurd voordat ik eindelijk proefde wat ik at, i.p.v. me bezig te houden met het gevoel van plakkende rijstkorrels aan mn vingers. Ik zou zeggen, de volgende keer dat je rijst eet, probeer t eens!
Na het eten volgen er, logisch na al dat geslurp, een paar gezonde boeren. En aama, dat kleine oude vrouwtje, is in dit boerconcert de lead-zangeres.

Om half 11 lopen ganga-didi en ik samen weer naar school. 's Middags hebben de vrouwen van de overige klassen (klas 1, 3 en 5) les. Mijn Engelse lesjes gaan prima, maar langzaam. Het is heel vreemd om dezelfde dingen maar te herhalen en herhalen en na de tig-ste keer te merken dat ze het nog steeds erg lastig vinden. Tot ik me realiseerde dat het voor deze vrouwen óntzettend moeilijk moet zijn om Engels te leren. Ze hebben hier een ander schrift hebben en horen in het dagelijks leven bijna nooit Engels. Ik stel me daarom voor dat het leren van Engels voor hen net zo zal voelen als het leren van Chinees voor ons. Errug lastig! Daar komt nog bij dat de Nepalese lesmethode behoorlijk dramatisch is naar mijn mening. Tijdens een Engelse taalles staat er hier een (erg gebrekkig Engels sprekende) docent voor de klas die de spelling van de maand 'september' opdreunt en dan snel het hele woord zegt. Daarna dreunt de klas dit na. Laatst hoorde ik dat een van de dames na keurig 'september' gespeld te hebben, vol overtuiging 'december' zei. Stiekem moet ik dan wel even gniffelen, maar ik besefte me ook dat er dus iets flink mis is met deze eentonige methode. Voor deze vrouwen is de spelling van een woord een soort magische code, waar dan vervolgens een Engels woord uit komt rollen. De vrouwen hebben géén idee wat voor klank welke letter eigenlijk heeft.
En dit probleem houdt niet op na klas 1. Zelfs in klas 10 kijken de vrouwen me bij een nieuw woord soma vragend aan: ze hebben geen idee hoe ze het uit moeten spreken. Ik probeer daarom in alle lessen nu veel aandacht te besteden aan de klanken van de letters en dus de uitspraak van een woord. Maar, ik merk dat de docente die normaalgesproken Engels geeft het niet helemaal met me eens is over het belang hiervan. Laatst zei ze tegen me dat dit toch echt te moeilijk is voor klas 1. Logisch dat deze vrouwen nooit behoorlijk hebben leren lezen.. Ik heb haar, vriendelijk maar duidelijk, gezegd dat ze hierover echt ongelijk heeft en probeer nog steeds vanaf klas 1 bij elk moeilijk woord de spelling te verduidelijken met 'sounds like...' en ik merk beetje bij beetje verbetering!

Na school gaan we ergens lunchen en de afgelopen twee weken ben ik daarna vaak met Sanju en Razu gaan schilderen in de klaslokalen. Het voelt goed om die grauwe, stoffige hokjes wat op te fleuren met wat kleurrijke bloemen. Aan het eind van vorige week zagen we 's middags dat de jonge vrouwen van klas 10 "Thanks for an arts!" op het whiteboard hadden geschreven. Schattig hè. Ik waardeerde de poging en was stiekem (we hadden net het gebruik van a/an besproken) zelfs een beetje trots.

Om de dag nog even af te ronden.. Om 19:00 eten we weer dal bhat. Dan doe ik vaak met ganga-didi of dilip-dai een sudoku. Ik heb ze uitgelegd hoe dit werkt en ze zijn nu allebei nogal verslaafd. Dan, rond half 9, kruip ik weer op mn tweepersoons plank!

En zo vliegen hier de dagen voorbij.. Nog even kort wat bijzondere dingen in afgelopen weken:
*Laatst 's middags heb ik mn kleren gewassen. Met de hand!! Wasmachines zijn hier nogal onbetaalbaar, dus er wordt hier, op de hurken zittend, nog fanatiek met een stuk zeep geboend. Mensen kinderen, wat is dat een pokkewerk! Immens respect voor alle mensen die dit zo doen, en nieuw gevonden waardering voor mijn wasmachinetje.
*ik heb samen met ganga-didi een kurta laten maken. Klinkt als burka, maar wees niet bang, is alles behalve dat. Een kurta is een soort tuniekje, dat ze hier dragen boven een wijde broek. In álle kleuren van de regenboog en het liefst met flink wat glitter. Bij speciale gelegenheden gaan de vrouwen echt als discoballen de deur uit. Heerlijk al die vrolijkheid op straat!
*Afgelopen weekend ben ik naar de bioscoop geweest met Patricia, een andere vrijwilligster die art therapy geeft, Razu en Sanju om een Bollywood comedy te zien. De film was Hindi gesproken, er was geen ondertiteling en er werd wat minder gedanst en gezongen dan we gehoopt hadden.. Ik ben in slaap gevallen.
*En vorig weekend zijn we naar een feestje geweest van een neefje van Sanju vanwege zijn 'Bratabandha'. Deze traditie heeft iets te maken met het 'man worden' en de jongens, die dan een jaar of 8 zijn, scheren o.a. hun hoofd kaal. Op de vraag waarom kreeg ik een antwoord in de trant van: iets met god, en gewoon. Achja, het is een leuk feestje, en alle vrouwen lopen weer mooi uitgedost rond. Patricia en ik mochten ook een sari aan, geleend van Maud. Dit is de traditionele jurk die vrouwen dragen bij speciale gelegenheden. Het is een hele grote doek die je als soort een wikkeljurk om je heen draagt. Nogal onhandig, vooral als je moet plassen, maar Patricia en ik voelden ons wel net prinsesjes! En vanavond mag ik er weer een aan, want ik ben uitgenodigd voor de bruiloft van een van de leraressen van school! Heel gaaf, ik ben zo benieuwd!

Nu moet ik er van door.. Ik ga ganga-didi's wenkbrauwen epileren :D Liefs! En voor wie vanavond rijst eet.. Succes!