Chillen in Taiwan en beitelen op de boerderij
Mensenkinderen, de tijd vliegt! Ineens is het nog maar een week voordat ik naar huis vlieg! Afgelopen weken waren weer flink.... afzien wil ik niet zeggen, maar laat ik het zo zeggen.. First Aid Kit zingt op dit moment tegen me dat ze niet the easy road zullen nemen en ik denk dat zij misschien ook een vliegticket naar China hebben gekocht.
In mijn jacht naar de 'echte natuur' in China heb ik een bezoekje gebracht aan het Huangshan gebergte, the yellow mountains. Ik was er weer ingetrapt; het chinese natuur/amusementspark. Weer was er een kabelbaan naar boven en dit keer waren er zelfs een handvol luxe hotels op de berg gebouwd. Grote groepen Chinese toeristen met kleurige hoedjes liepen het geluid van de microfoon van hun gids achterna. En oké, ik snap het wel, al die toeristen, want het was prachtig daarboven. Maar de klim op de trap, waar het lekker rustig was, was voor mij toch weer het hoogtepunt. Op de eerste treden had ik gelijk een groep Chinese jongens geadopteerd en samen hebben we onze weg naar de top gebikkeld.
Toen ik later met trillende benen weer beneden stond, pakte ik gelijk een bus naar Huangshan city. Door een chagrijnige buschauffeur en een fout op mapsME (normaalgesproken een top app waarbij je kaarten offline kan gebruiken) kon ik hier mn hostel niet vinden. Alsof ik nog niet genoeg gelopen had die dag heb ik nog een uur door de stad gedoold, totdat een oud tandloos menneke me uit de brand hielp. Nadat hij met de receptioniste van mijn hostel had gebeld heeft ie bijna een half uur met me mee gelopen richting m'n hostel. Geen woord kunnen communiceren, maar een lol dat we samen hadden!
Na in Huangshan vooral gekke dingen gegeten te hebben (zoete bonenmaisgelei was mn favoriet) ging ik verder naar Shanghai.
In Shanghai heb ik een rondje gelopen over 'de huwelijksmarkt'. In China is dit namelijk een fysieke plek. Ouders zitten hier elk weekend achter een parapluutje met een papiertje erop, waarop ze hun vrijgezelle kind promoten. Geboren 1988, 1.64m, universitair diploma, zoekt gemiddeld knappe man van minstens 1.75m uit intellectuele familie. Tinder, chinese stijl.. Hier bepalen je ouders je profiel.
Ik vond Shanghai echt een te gekke stad! En dat zegt best wel wat. Prachtige skyline, gave parken, lekker eten, boeiende architectuur.. Aanrader! Ik had hier nog best even rond kunnen hangen, maar ik had ondertussen een berichtje gekregen van een workaway adresje dat ik daar welkom was vanaf de week erop, dus ik had ineens een beetje haast. Ik ging dus snel verder, met 300km/uur wel te verstaan! Ik nam de zogenaamde bullet train richting Xiamen. De vrouw achter de balie van het hostel sprak geen woord Engels, maar gelukkig kreeg ik hulp van twee schattige 17-jarige Chinese meiden (ik heb hen later geholpen om een vpn blocker te installeren, want ze wilden heel graag facebook hebben zodat ze Justin Bieber konden volgen). Het was heel fijn dat ze mij wat konden helpen om mezelf duidelijk te maken, want ik had hier namelijk een missie. Mijn visum voor China bestaat uit 2x 30 dagen, wat dus in houdt dat je binnen 30 dagen het land een keer moet verlaten. Na wat googlespeurwerk kwam ik er achter dat er voor de kust van Xiamen een eilandje ligt wat officieel bij Taiwan hoort. Kinmen; de bestemming voor mijn visumrun. Na wat ruzie met de stadsbussen kwam in bij de haven. Hier kocht ik een ticket voor de veerboot en heb nog geprobeerd of ik na de immigratiebalie gewoon het land weer in mocht (I don't want to get on this boat. Can i go back into China?), maar ik móest op de boot. Ik heb dus een uurtje in Taiwan gechilld, twee bakjes erg plakkerige typisch Taiwanese rijst gegeten, en ben toen weer terug China in gevaren. Maar ik was blij, want m'n stempels waren weer in orde en ik ben dezelfde dag nog verder gevlogen naar mn volgende bestemming in China. Tegen die tijd was ik behoorlijk bekaf van al het gereis en geregel..
Het kost flink wat energie om mezelf duidelijk te maken, want het gaat nog niet heel veel beter met mijn Chinees. Het draait hier heel erg om de intonatie van het woord. Pinyin, de chinese karakters uitgeschreven in ons alfabet, zíét ěr dùs eén běetjè zó ùít. Ik zeg nog steeds bepaalde plaatsnamen steevast met een verkeerde intonatie en dan snappen ze me dus níět. Ik ben tijdens het reizen hier vaak compleet afhankelijk van het papiertje met Chinese tekens wat ze in het hostel vaak voor me maken. Staat vast iets op als 'dit domme blondje wil graag naar het treinstation, wees een goed mens en stuur haar even de goede kant op'. Dit papiertje wapper ik soms om de 50 meter onder iemands neus en loop dan verder in de richting die ze me op wijzen. Tot nu toe ben ik overal gekomen waar ik moest komen!
Maar gek taaltje is het hoor.. En wat opvalt is dat de cijfers wel gewoon 'onze cijfers' zijn. De handgebaren voor de cijfers daarentegen weer totaal niet! 6 tm 10 kunnen ze hier namelijk ook met een hand uitbeelden. 8 is een L-vorm en 6, of misschien was het de 7, is wat wij zouden doen om telefoneren uit te beelden. Handig wel, want zo kan je alle getallen uitbeelden zonder je stokjes neer te hoeven leggen! Dat eten met stokjes gaat trouwens steeds beter. Als ik een goede dag heb pik ik pinda's stuk voor stuk moeiteloos op. Maar, op een slechte stokdag spat ik m'n buurman onder de soep omdat m'n visbal me ontglipt..
Maar goed, nu m'n visum weer in orde was, vloog ik dus verder! Ik vloog naar Guilin, een stad in het zuiden van China. Ik dacht dat dit weer even een snelle tussenstop zou zijn, maar ik had eindelijk een sociaal hostel getroffen! De backpackcultuur is in China namelijk nog niet echt op gang gekomen (ik geef al het visumgedoe hier de schuld van), dus ik had nog niet veel andere rugzaktoeristen ontmoet tijdens mijn trip hier. Wat was een verademing om eindelijk weer een echt gesprek te kunnen voeren en reis- en rijstervaringen uit te wisselen. Vanaf Guilin heb ik een bus gepakt naar Yangshuo, een klein stadje (maar 300.000 inwoners, stelt niks voor hier) ten zuiden van Guilin. Achterop een motortaxi kwam ik aan op mn eindbestemming; een dorpje vlakbij een prachtige rivier. En, ik geloofde het bijna niet, maar ik leek echte natuur te hebben gevonden!! Knalgroene rijstvelden, waterbuffels en een rivier die tussen prachtige heuvelbobbels kronkelt. In m'n hostel leende ik een fiets en, hoewel het veel te heet was om te fietsen, ik vond het heerlijk!
Een paar zweterige dagen later vloog ik weer wat naar het Noorden, richting mijn workaway adresje. Ik vloog naar Mianyang om door te reizen naar het dorpje Jiuling, in de Sichuan province. Deze staat bekend als de provincie met het beste Chinese eten. De chefs onder ons herkennen het misschien van de sichuan peper, een klein bolletje die als ie ontploft in je mond een explosie van frisse, bijna badbomachtige, pittigheid geeft. Echt KLABAM, de volgende happen proef je niks anders meer. Nee, ik ben geen grote fan nee. ;)
Nu zit ik dus al ruim een week op een enorme boerderij met 200 werknemers voor de kippen en varkens en op de velden. Tegen lunchtijd zie je ze uit alle uithoeken van het erf richting de kantine lopen, met hun kegelvormige rieten hoedjes nog op. Af en toe eten wij ook in de kantine, maar meestal eten we met de familie in de keuken aan een grote ronde tafel met een draaischijf in het midden, waardoor je een soort lopend buffet hebt zonder het lopen. Die schijf staat elke keer helemaal vol met schalen met heerlijke échte Chinese gerechten. Altijd rijst, veel varkensvlees, pepers en gestoomde groenten en gefermenteerde eieren. Ik heb het nagevraagd, fu yong hai en babi pangang hebben ze dus nog nooit van gehoord.
Het terrein rondom de boerderij is echt enorm. Het is zo groot dat de verschillende gebieden verbonden zijn met eigen geasfalteerde wegen met verkeersborden. Overal hebben ze meertjes aangelegd en er zijn grote grasvelden en heuvels die bezaaid zijn met kleine akkers in terrassen. Maïs, aubergine, pepers, veel pepers, aardappels en een paar soorten groenten die ik nog nooit eerder gezien had. Ze zijn volop gebouwem aan het bouwen en proberen dat zo veel mogelijk ecologisch te doen. Ze hopen in de toekomst een zomerkamp voor kinderen te organiseren en westerse toeristen aan te trekken. Alles is half af, maar als ze dan ergens hun wil op zetten dan kan het ook zo met 50 werkers in 1 dag klaar gemaakt worden. Volgens mij is dit typisch Chinees, maar het gaat in mijn ogen nogal zonder plan voor het grotere geheel. Ik ben heel benieuwd hoe dit plekje er in de toekomst uit zal zien.
Ik zit hier samen met een paar andere vrijwilligers, hoewel je wat we hier doen geen werk kan noemen. Toen ik hier kwam hoopte in dat ik mezelf eindelijk weer eens nuttig kon maken, maar dat heb ik los moeten laten. Wij zijn hier namelijk vooral voor de cultuuruitwisseling en het internationale imago. Het grootste deel van mn "werk" hier is een beetje creatief doen. De kunst van de vrijwilligers wordt namelijk ten toon gesteld elke keer als belangrijke gasten of toekomstige investeerders het erf bezoeken. Er zitten echt mooie dingen tussen, maar omdat creativiteit hier nogal schaars is, omdat op de scholen niet echt aangemoedigd wordt, zijn ze nogal snel onder de indruk. Voor mijn aandeel in de cultuuruitwisseling heb ik een houten tulp gebeiteld, een delfts blauw tegeltje geschilderd en een presentatie gegeven over Nederlandse cultuur ("Ja, we eten echt chocola op brood.") De stroopwafels die al 6 maanden in mn backpack zaten vielen ook in de smaak!
Als we dan moeten bijkomen van dat harde werken is er een zwembad, kijken we een filmpje (rush hour, mulan, etc.) of pakken we de mountainbikes om door de landerijen te crossen.
Ik denk dus dat ik me hier dit laatste weekje nog wel zal vermaken. En misschien is het al dat geklets over NL, of misschien is het gewoon omdat een half jaar best een lange tijd is, maar ik heb ondertussen ook echt zin om maar huis te komen. Dûs tót ōvèr ěén wëèkjé lîèvě mènsén!
In mijn jacht naar de 'echte natuur' in China heb ik een bezoekje gebracht aan het Huangshan gebergte, the yellow mountains. Ik was er weer ingetrapt; het chinese natuur/amusementspark. Weer was er een kabelbaan naar boven en dit keer waren er zelfs een handvol luxe hotels op de berg gebouwd. Grote groepen Chinese toeristen met kleurige hoedjes liepen het geluid van de microfoon van hun gids achterna. En oké, ik snap het wel, al die toeristen, want het was prachtig daarboven. Maar de klim op de trap, waar het lekker rustig was, was voor mij toch weer het hoogtepunt. Op de eerste treden had ik gelijk een groep Chinese jongens geadopteerd en samen hebben we onze weg naar de top gebikkeld.
Toen ik later met trillende benen weer beneden stond, pakte ik gelijk een bus naar Huangshan city. Door een chagrijnige buschauffeur en een fout op mapsME (normaalgesproken een top app waarbij je kaarten offline kan gebruiken) kon ik hier mn hostel niet vinden. Alsof ik nog niet genoeg gelopen had die dag heb ik nog een uur door de stad gedoold, totdat een oud tandloos menneke me uit de brand hielp. Nadat hij met de receptioniste van mijn hostel had gebeld heeft ie bijna een half uur met me mee gelopen richting m'n hostel. Geen woord kunnen communiceren, maar een lol dat we samen hadden!
Na in Huangshan vooral gekke dingen gegeten te hebben (zoete bonenmaisgelei was mn favoriet) ging ik verder naar Shanghai.
In Shanghai heb ik een rondje gelopen over 'de huwelijksmarkt'. In China is dit namelijk een fysieke plek. Ouders zitten hier elk weekend achter een parapluutje met een papiertje erop, waarop ze hun vrijgezelle kind promoten. Geboren 1988, 1.64m, universitair diploma, zoekt gemiddeld knappe man van minstens 1.75m uit intellectuele familie. Tinder, chinese stijl.. Hier bepalen je ouders je profiel.
Ik vond Shanghai echt een te gekke stad! En dat zegt best wel wat. Prachtige skyline, gave parken, lekker eten, boeiende architectuur.. Aanrader! Ik had hier nog best even rond kunnen hangen, maar ik had ondertussen een berichtje gekregen van een workaway adresje dat ik daar welkom was vanaf de week erop, dus ik had ineens een beetje haast. Ik ging dus snel verder, met 300km/uur wel te verstaan! Ik nam de zogenaamde bullet train richting Xiamen. De vrouw achter de balie van het hostel sprak geen woord Engels, maar gelukkig kreeg ik hulp van twee schattige 17-jarige Chinese meiden (ik heb hen later geholpen om een vpn blocker te installeren, want ze wilden heel graag facebook hebben zodat ze Justin Bieber konden volgen). Het was heel fijn dat ze mij wat konden helpen om mezelf duidelijk te maken, want ik had hier namelijk een missie. Mijn visum voor China bestaat uit 2x 30 dagen, wat dus in houdt dat je binnen 30 dagen het land een keer moet verlaten. Na wat googlespeurwerk kwam ik er achter dat er voor de kust van Xiamen een eilandje ligt wat officieel bij Taiwan hoort. Kinmen; de bestemming voor mijn visumrun. Na wat ruzie met de stadsbussen kwam in bij de haven. Hier kocht ik een ticket voor de veerboot en heb nog geprobeerd of ik na de immigratiebalie gewoon het land weer in mocht (I don't want to get on this boat. Can i go back into China?), maar ik móest op de boot. Ik heb dus een uurtje in Taiwan gechilld, twee bakjes erg plakkerige typisch Taiwanese rijst gegeten, en ben toen weer terug China in gevaren. Maar ik was blij, want m'n stempels waren weer in orde en ik ben dezelfde dag nog verder gevlogen naar mn volgende bestemming in China. Tegen die tijd was ik behoorlijk bekaf van al het gereis en geregel..
Het kost flink wat energie om mezelf duidelijk te maken, want het gaat nog niet heel veel beter met mijn Chinees. Het draait hier heel erg om de intonatie van het woord. Pinyin, de chinese karakters uitgeschreven in ons alfabet, zíét ěr dùs eén běetjè zó ùít. Ik zeg nog steeds bepaalde plaatsnamen steevast met een verkeerde intonatie en dan snappen ze me dus níět. Ik ben tijdens het reizen hier vaak compleet afhankelijk van het papiertje met Chinese tekens wat ze in het hostel vaak voor me maken. Staat vast iets op als 'dit domme blondje wil graag naar het treinstation, wees een goed mens en stuur haar even de goede kant op'. Dit papiertje wapper ik soms om de 50 meter onder iemands neus en loop dan verder in de richting die ze me op wijzen. Tot nu toe ben ik overal gekomen waar ik moest komen!
Maar gek taaltje is het hoor.. En wat opvalt is dat de cijfers wel gewoon 'onze cijfers' zijn. De handgebaren voor de cijfers daarentegen weer totaal niet! 6 tm 10 kunnen ze hier namelijk ook met een hand uitbeelden. 8 is een L-vorm en 6, of misschien was het de 7, is wat wij zouden doen om telefoneren uit te beelden. Handig wel, want zo kan je alle getallen uitbeelden zonder je stokjes neer te hoeven leggen! Dat eten met stokjes gaat trouwens steeds beter. Als ik een goede dag heb pik ik pinda's stuk voor stuk moeiteloos op. Maar, op een slechte stokdag spat ik m'n buurman onder de soep omdat m'n visbal me ontglipt..
Maar goed, nu m'n visum weer in orde was, vloog ik dus verder! Ik vloog naar Guilin, een stad in het zuiden van China. Ik dacht dat dit weer even een snelle tussenstop zou zijn, maar ik had eindelijk een sociaal hostel getroffen! De backpackcultuur is in China namelijk nog niet echt op gang gekomen (ik geef al het visumgedoe hier de schuld van), dus ik had nog niet veel andere rugzaktoeristen ontmoet tijdens mijn trip hier. Wat was een verademing om eindelijk weer een echt gesprek te kunnen voeren en reis- en rijstervaringen uit te wisselen. Vanaf Guilin heb ik een bus gepakt naar Yangshuo, een klein stadje (maar 300.000 inwoners, stelt niks voor hier) ten zuiden van Guilin. Achterop een motortaxi kwam ik aan op mn eindbestemming; een dorpje vlakbij een prachtige rivier. En, ik geloofde het bijna niet, maar ik leek echte natuur te hebben gevonden!! Knalgroene rijstvelden, waterbuffels en een rivier die tussen prachtige heuvelbobbels kronkelt. In m'n hostel leende ik een fiets en, hoewel het veel te heet was om te fietsen, ik vond het heerlijk!
Een paar zweterige dagen later vloog ik weer wat naar het Noorden, richting mijn workaway adresje. Ik vloog naar Mianyang om door te reizen naar het dorpje Jiuling, in de Sichuan province. Deze staat bekend als de provincie met het beste Chinese eten. De chefs onder ons herkennen het misschien van de sichuan peper, een klein bolletje die als ie ontploft in je mond een explosie van frisse, bijna badbomachtige, pittigheid geeft. Echt KLABAM, de volgende happen proef je niks anders meer. Nee, ik ben geen grote fan nee. ;)
Nu zit ik dus al ruim een week op een enorme boerderij met 200 werknemers voor de kippen en varkens en op de velden. Tegen lunchtijd zie je ze uit alle uithoeken van het erf richting de kantine lopen, met hun kegelvormige rieten hoedjes nog op. Af en toe eten wij ook in de kantine, maar meestal eten we met de familie in de keuken aan een grote ronde tafel met een draaischijf in het midden, waardoor je een soort lopend buffet hebt zonder het lopen. Die schijf staat elke keer helemaal vol met schalen met heerlijke échte Chinese gerechten. Altijd rijst, veel varkensvlees, pepers en gestoomde groenten en gefermenteerde eieren. Ik heb het nagevraagd, fu yong hai en babi pangang hebben ze dus nog nooit van gehoord.
Het terrein rondom de boerderij is echt enorm. Het is zo groot dat de verschillende gebieden verbonden zijn met eigen geasfalteerde wegen met verkeersborden. Overal hebben ze meertjes aangelegd en er zijn grote grasvelden en heuvels die bezaaid zijn met kleine akkers in terrassen. Maïs, aubergine, pepers, veel pepers, aardappels en een paar soorten groenten die ik nog nooit eerder gezien had. Ze zijn volop gebouwem aan het bouwen en proberen dat zo veel mogelijk ecologisch te doen. Ze hopen in de toekomst een zomerkamp voor kinderen te organiseren en westerse toeristen aan te trekken. Alles is half af, maar als ze dan ergens hun wil op zetten dan kan het ook zo met 50 werkers in 1 dag klaar gemaakt worden. Volgens mij is dit typisch Chinees, maar het gaat in mijn ogen nogal zonder plan voor het grotere geheel. Ik ben heel benieuwd hoe dit plekje er in de toekomst uit zal zien.
Ik zit hier samen met een paar andere vrijwilligers, hoewel je wat we hier doen geen werk kan noemen. Toen ik hier kwam hoopte in dat ik mezelf eindelijk weer eens nuttig kon maken, maar dat heb ik los moeten laten. Wij zijn hier namelijk vooral voor de cultuuruitwisseling en het internationale imago. Het grootste deel van mn "werk" hier is een beetje creatief doen. De kunst van de vrijwilligers wordt namelijk ten toon gesteld elke keer als belangrijke gasten of toekomstige investeerders het erf bezoeken. Er zitten echt mooie dingen tussen, maar omdat creativiteit hier nogal schaars is, omdat op de scholen niet echt aangemoedigd wordt, zijn ze nogal snel onder de indruk. Voor mijn aandeel in de cultuuruitwisseling heb ik een houten tulp gebeiteld, een delfts blauw tegeltje geschilderd en een presentatie gegeven over Nederlandse cultuur ("Ja, we eten echt chocola op brood.") De stroopwafels die al 6 maanden in mn backpack zaten vielen ook in de smaak!
Als we dan moeten bijkomen van dat harde werken is er een zwembad, kijken we een filmpje (rush hour, mulan, etc.) of pakken we de mountainbikes om door de landerijen te crossen.
Ik denk dus dat ik me hier dit laatste weekje nog wel zal vermaken. En misschien is het al dat geklets over NL, of misschien is het gewoon omdat een half jaar best een lange tijd is, maar ik heb ondertussen ook echt zin om maar huis te komen. Dûs tót ōvèr ěén wëèkjé lîèvě mènsén!
Je weet je wel te redden in de grote mensen wereld echt geen dom blondje uit Zuidwolde!
Lieve meid, goede reis nog en tot gauw.