Visumstruggles en vijgenschieten
16 mei 2017 - Hongkong, Hongkong
Nog precies twee maanden! Zo lang is het nog nu ik eindelijk weer eens wat letters op dit digitale papier zet. Vier maanden ben ik nu onderweg en ik ben op dit moment met m'n gedachten en ook fysiek het verste weg van huis. Ik zit, nogal ongepland, ineens in Hongkong. Ik zal jullie eens even bijkletsen..
Tijdens mijn laatste update zat ik samen met lieve Jolien in het noorden van Myanmar. We hadden besloten dat ons onze luie lijven maar weer eens wat beweging moesten hebben en de trekkingen die je in die omgeving kunt doen waren natuurlijk de beste manier om dit te realiseren. In Hsipaw hebben we in met een groep van 12 super gezellige mensen een driedaagse trektocht gedaan met mister Bike, onze gids. Die naam hebben de eerste toeristen, die hij in 2009 gidste, hem gegeven vanwege z'n motor. En hoewel hij al lang een andere motor heeft, heeft hij de naam aangehouden omdat dat het moment was dat zijn leven veranderde. Schattig toch? Mr Bike is dus een van de vele mensen die een totaal ander leven gekregen heeft sinds de grenzen van Myanmar weer officieel geopend zijn. En wat een fantastische trekking heeft deze man in elkaar gezet! We sliepen de eerste nacht in grote boomhutten die hij zelf met z'n teampje gebouwd heeft. We aten rijst, curry en molrat, die een van de honden gevangen had, allemaal klaargemaakt boven het kampvuur. We dronken groene thee en rijstwijn uit bekers die hij net gezaagd had uit een dikke bamboestok. Ontzettend idyllisch..
De tweede dag was een glibberige tocht door dichtbegroeide jungle over paden die hij zelf met z'n manchete uitgehakt had. Onderweg vond hij een liaan waar we aan konden slingeren als tarzan en mochten we met het geweer dat hij meedroeg op een verse vijg schieten. Allemachtig wat gaf dat een kick! En geen idee waarom ik daar trots op ben, maar ik kwam dichterbij dan alle aanwezige kerels! Behalve de porter, van wie het geweer was, die natuurlijk die hele vijg aan flarden schoot, haha. En alsof die trek nog niet vet genoeg was geweest.. De derde dag hoefden we maar een half uurtje te lopen om vervolgens de rest van de middag in een rubber band een prachtige rivier af te dobberen tot het eindpunt. Toen mr Bike en z'n team langs vaarden in hun boot toverde hij zelfs nog even een zak met blikjes bier uit de boot. De aanwezige Engelsen begonnen flink te juichen en ik moest ze wel gelijk geven.. Het plaatje was compleet!
We hebben onszelf weinig rust gegeven voordat we ons, een nachtbus later, inschreven voor een volgende trekking. Weer drie dagen, vanaf Kalaw tot Inle lake.
Misschien was het omdat onze voeten nog moe waren van de vorige trek, of misschien was het omdat we de avond ervoor in een bruine kroeg met wat Myanmaresen onder invloed van wat rum sours met gitaarliedjes hadden meegelald.. maar deze trek voelde een stukje zwaarder!
Het landschap was van dichte jungle overgegaan in wijdse landbouwvelden. De heuvels leken bedekt met een grote kleurige lappendeken. Er wordt vooral rijst, aardappelen en knoflook verbouwd en alle arbeid gaat natuurlijk nog met de hand en buffels. Om te beschermen tegen de zon smeren de Myanmaresen hier, maar ook in de stad, zogenaamde thanaka op hun gezicht. Dit is een wit-geel papje dat gemaakt wordt door de bast van de thanaka boom met wat water over een bepaalde steen te schuren. Vaak maken ze een rondje of vierkantje op hun wangen en een streep over hun neus. Het geeft verrassend genoeg behoorlijk verkoeling als het opdroogt en het ziet er nog grappig uit ook!
Na drie dagen lopen kwamen we aan bij een prachtig groot meer: inle lake. Een van de toeristische hotspots in Myanmar. Het meer staat bekend om de vissers die over de tijd nogal een bijzondere techniek ontwikkeld hebben. De boten hier zijn ontzettend plat, en toch staat de visser op een been op het allervoorste puntje terwijl hij met zn andere been een lange peddel heen en weer duwt. En ondertussen probeert ie ook nog vis te vangen! Ik vind het knap. Een mooie boottocht bracht ons verder langs een spinnerij waar ze sjaals maakten van draad van de wortels van lotusbloemen en een hutje waar ze met de hand kleine sigaartjes rolden. Het was hilarisch om met een groep toeristen, die overduidelijk allemaal net als ik geen ervaring hadden met sigaren, een klein zoet sigaartje te roken. Het rollen was misschien nog wel makkelijker dan het roken.
Toen we weer helemaal bijgekomen waren van de trekkingen hebben we weer een bus gepakt, dit keer richting Bagan. De laatste toeristenpleister die we nog te bezoeken hadden in Myanmar. En hoewel me het af en toe een beetje tegen staat om die drukke plekjes te bezoeken, Bagan is een plek waarvan het overduidelijk is waarom de toeristen het massaal bezoeken. Zodra je op je gehuurde elektische scooter de poort van het historische centrum van Bagan door suist, bevind je je in een omgeving als geen ander. Hoewel het landschap vlak, en behoorlijk simpel is, is het alles behalve saai. Het lijkt wel alsof een of andere god een immense zak vol met tempels over deze velden uitgestrooid heeft! In werkelijkheid waren het een aantal pronkerige koningen die allemaal hun voorganger wilden overtreffen door nóg meer en nóg grotere tempels te bouwen. Het resultaat is een vallei met meer boedistische tempels dan waar dan ook ter wereld en gegarandeerd adembenemende zonsop- en ondergangen. Dit is meteen ook het enige wat je doet in Bagan. Zodra de zon namelijk te hoog boven de horizon klimt, wil geen toerist zijn geaircondittioneerde hotelkamer verlaten, behalve als je hotel een zwembad heeft (wij hadden onszelf ook even verwend). Onze mooiste zonsopgang was de eerste. Jolien en ik hadden totaal geen research gedaan en zijn gewoon wat paadjes op gereden. Iedereen had het de hele tijd over 'op tempels klimmen voor zonsopgang'. Dat vonden wij maar vreemd klinken. Toen we bij een paar prachtige verlaten tempels aankwamen besloot ik een man en vrouw te vragen waarom ze bloemen uit een boom aan het knippen waren. Het bleek dat ze geen woord Engels konden, maar de vrouw liep behoorlijk vastberaden voor ons uit richting een van de tempels. Het duurde 10 minuten voordat ze het ijzerdraad rond de ingang losgepeuterd had. Dus toen het hek eenmaal open was vonden we het een beetje ondankbaar om na 1 rondje weer weg te gaan. Maar goed, er was hier niks behalve een boeddhabeeld dat onder de spinnenwebben zat.. Gelukkig kwam de vrouw na 5 minuten weer terug, want wat wij, domme dozen, gemist hadden, was een super smal (goed) verborgen trappetje! Toen zaten we dus toch nog met bungelende blote voeten op het randje van het dak van een oud tempeltje naar een zonsopgang te staren. Wauw!
De andere op- en ondergangen waren ook mooi, maar we hadden onszelf verpest door te veel research te doen, waardoor we steeds tussen massa's andere toeristen zaten. Maar het was zo mooi hier dat niets onze stemming kon verpesten. Zelfs de lege batterij van onze e-bike niet.
Twee dagen later zaten Jolien en ik een beetje sippig in het vliegtuig. We vonden het erg jammer om Myanmar uit te moeten. Wat is dit een ontzettend bijzonder land met mooie natuur en en nog mooiere mensen. En hier vlogen we dan, weer richting de stress en gekte van big city Bangkok.. Maar we moesten wel. Jolien omdat ze een gekke bobbel op haar kak had gekregen en ik omdat ik een visum voor China moest halen. Ik had me er op voorbereid dat dit lastig zou gaan worden. Nou, het bleek meer dan lastig..
Ik stond in mn netste outfit met alle benodigde papieren een beetje zenuwachtig in het visa application center in Bangkok toen een mevrouwtje achter de balie mij doodleuk vertelde dat China die dag ervoor vanwege 'een geheimde reden' de regels veranderd had, waardoor het nu niet meer mogelijk was om op een toeristenvisum een Chinees visum aan te vragen. Are you freaking kidding me?! Ze kon me geen bewijs laten zien, ik mocht met niemand er over praten en ze kon me niet vertellen wat ik kon doen om nog wel mijn al geboekte vluchten naar China te gebruiken. Ik kon niets anders doen dan afdruipen en in het hostel alle instanties en ambassades die ik maar kon bedenken een mailtje te sturen. Toen kon ik toch niets meer doen dan afwachten en Jolien had antibiotica meegekregen, dus we zijn snel Bangkok weer ontvlucht naar het zuiden van Thailand. We hebben een prachtig yoga retreat opgezocht midden in de jungle en hebben drie dagen genoten van yoga, natuur en verrukkelijk en gezond eten. Ondertussen ging mijn stresslevel toch af en toe wel omhoog toen ik langzamerhand mailtjes terug kreeg: in Cambodja was dezelfde regelwijziging toegepast en elke andere instantie kon me ook niets meer vertellen dan 'Tja, China doet wel vaker moeilijk'. Ik begon mijn droom om over de Chinese muur te lopen langzaam op te geven.. Totdat facebook een oplossing leek te geven! Ik kreeg een berichtje van iemand die net een visum voor China had gekregen in Hongkong (wat dus wettelijk geen onderdeel van China is). Drie hoeraatjes voor social media! Na wat mailcontact met een visumbureau in Hongkong blijkt het inderdaad nog mogelijk te zijn om daar een visum aan te vragen. Je hoeft alleen maar even heen en weer naar Hongkong te vliegen..!
De laatste paar dagen in Thailand heb ik samen met Jolien scooterend doorgebracht op Koh Phangan. De namen van eilanden beginnen in Thailand allemaal met 'Koh'. Ons favoriete plekje heette 'Koh Ma'. Lollig hè. Ik vroeg me af of het wat te maken had met de beroemde (beruchte) full moon parties die op dit eiland georganiseerd worden.
Terug in Bangkok moest ik na 1,5 maand doei zeggen tegen Jolien. Wie had gedacht dat een ontmoeting tijdens een lange tussenstop uit zou lopen op een wekenlange geweldige reistijd samen? Het voelde heel vreemd om weer in mn uppie in de trein te zitten.. Ik ga haar missen!
En nu zit ik dus in Hongkong! Een immense, moderne, wereldstad die een soort van uit meerdere lagen bestaat. Eén laag winkels en hotels is hier niet genoeg, dus elk gebouw heeft bijvoorbeeld op de begaande grond een gek geneesmiddelenwinkeltje, daarboven een noodlezaak, dan een starbucks en weer daarboven zit een hotelletje. Gisteren heb ik ergens op een 9e verdieping mijn visumaanvraag voor China verstuurd en nu zit ik ergens op een 16e verdieping keihard te hopen dat mijn aanvraag goedgekeurd wordt. Jullie zullen het vanzelf horen. Ik ga eens kijken hoe de Hongkongse skyline er in het avondlicht uit ziet. Ni Hao, peaceteken!
Tijdens mijn laatste update zat ik samen met lieve Jolien in het noorden van Myanmar. We hadden besloten dat ons onze luie lijven maar weer eens wat beweging moesten hebben en de trekkingen die je in die omgeving kunt doen waren natuurlijk de beste manier om dit te realiseren. In Hsipaw hebben we in met een groep van 12 super gezellige mensen een driedaagse trektocht gedaan met mister Bike, onze gids. Die naam hebben de eerste toeristen, die hij in 2009 gidste, hem gegeven vanwege z'n motor. En hoewel hij al lang een andere motor heeft, heeft hij de naam aangehouden omdat dat het moment was dat zijn leven veranderde. Schattig toch? Mr Bike is dus een van de vele mensen die een totaal ander leven gekregen heeft sinds de grenzen van Myanmar weer officieel geopend zijn. En wat een fantastische trekking heeft deze man in elkaar gezet! We sliepen de eerste nacht in grote boomhutten die hij zelf met z'n teampje gebouwd heeft. We aten rijst, curry en molrat, die een van de honden gevangen had, allemaal klaargemaakt boven het kampvuur. We dronken groene thee en rijstwijn uit bekers die hij net gezaagd had uit een dikke bamboestok. Ontzettend idyllisch..
De tweede dag was een glibberige tocht door dichtbegroeide jungle over paden die hij zelf met z'n manchete uitgehakt had. Onderweg vond hij een liaan waar we aan konden slingeren als tarzan en mochten we met het geweer dat hij meedroeg op een verse vijg schieten. Allemachtig wat gaf dat een kick! En geen idee waarom ik daar trots op ben, maar ik kwam dichterbij dan alle aanwezige kerels! Behalve de porter, van wie het geweer was, die natuurlijk die hele vijg aan flarden schoot, haha. En alsof die trek nog niet vet genoeg was geweest.. De derde dag hoefden we maar een half uurtje te lopen om vervolgens de rest van de middag in een rubber band een prachtige rivier af te dobberen tot het eindpunt. Toen mr Bike en z'n team langs vaarden in hun boot toverde hij zelfs nog even een zak met blikjes bier uit de boot. De aanwezige Engelsen begonnen flink te juichen en ik moest ze wel gelijk geven.. Het plaatje was compleet!
We hebben onszelf weinig rust gegeven voordat we ons, een nachtbus later, inschreven voor een volgende trekking. Weer drie dagen, vanaf Kalaw tot Inle lake.
Misschien was het omdat onze voeten nog moe waren van de vorige trek, of misschien was het omdat we de avond ervoor in een bruine kroeg met wat Myanmaresen onder invloed van wat rum sours met gitaarliedjes hadden meegelald.. maar deze trek voelde een stukje zwaarder!
Het landschap was van dichte jungle overgegaan in wijdse landbouwvelden. De heuvels leken bedekt met een grote kleurige lappendeken. Er wordt vooral rijst, aardappelen en knoflook verbouwd en alle arbeid gaat natuurlijk nog met de hand en buffels. Om te beschermen tegen de zon smeren de Myanmaresen hier, maar ook in de stad, zogenaamde thanaka op hun gezicht. Dit is een wit-geel papje dat gemaakt wordt door de bast van de thanaka boom met wat water over een bepaalde steen te schuren. Vaak maken ze een rondje of vierkantje op hun wangen en een streep over hun neus. Het geeft verrassend genoeg behoorlijk verkoeling als het opdroogt en het ziet er nog grappig uit ook!
Na drie dagen lopen kwamen we aan bij een prachtig groot meer: inle lake. Een van de toeristische hotspots in Myanmar. Het meer staat bekend om de vissers die over de tijd nogal een bijzondere techniek ontwikkeld hebben. De boten hier zijn ontzettend plat, en toch staat de visser op een been op het allervoorste puntje terwijl hij met zn andere been een lange peddel heen en weer duwt. En ondertussen probeert ie ook nog vis te vangen! Ik vind het knap. Een mooie boottocht bracht ons verder langs een spinnerij waar ze sjaals maakten van draad van de wortels van lotusbloemen en een hutje waar ze met de hand kleine sigaartjes rolden. Het was hilarisch om met een groep toeristen, die overduidelijk allemaal net als ik geen ervaring hadden met sigaren, een klein zoet sigaartje te roken. Het rollen was misschien nog wel makkelijker dan het roken.
Toen we weer helemaal bijgekomen waren van de trekkingen hebben we weer een bus gepakt, dit keer richting Bagan. De laatste toeristenpleister die we nog te bezoeken hadden in Myanmar. En hoewel me het af en toe een beetje tegen staat om die drukke plekjes te bezoeken, Bagan is een plek waarvan het overduidelijk is waarom de toeristen het massaal bezoeken. Zodra je op je gehuurde elektische scooter de poort van het historische centrum van Bagan door suist, bevind je je in een omgeving als geen ander. Hoewel het landschap vlak, en behoorlijk simpel is, is het alles behalve saai. Het lijkt wel alsof een of andere god een immense zak vol met tempels over deze velden uitgestrooid heeft! In werkelijkheid waren het een aantal pronkerige koningen die allemaal hun voorganger wilden overtreffen door nóg meer en nóg grotere tempels te bouwen. Het resultaat is een vallei met meer boedistische tempels dan waar dan ook ter wereld en gegarandeerd adembenemende zonsop- en ondergangen. Dit is meteen ook het enige wat je doet in Bagan. Zodra de zon namelijk te hoog boven de horizon klimt, wil geen toerist zijn geaircondittioneerde hotelkamer verlaten, behalve als je hotel een zwembad heeft (wij hadden onszelf ook even verwend). Onze mooiste zonsopgang was de eerste. Jolien en ik hadden totaal geen research gedaan en zijn gewoon wat paadjes op gereden. Iedereen had het de hele tijd over 'op tempels klimmen voor zonsopgang'. Dat vonden wij maar vreemd klinken. Toen we bij een paar prachtige verlaten tempels aankwamen besloot ik een man en vrouw te vragen waarom ze bloemen uit een boom aan het knippen waren. Het bleek dat ze geen woord Engels konden, maar de vrouw liep behoorlijk vastberaden voor ons uit richting een van de tempels. Het duurde 10 minuten voordat ze het ijzerdraad rond de ingang losgepeuterd had. Dus toen het hek eenmaal open was vonden we het een beetje ondankbaar om na 1 rondje weer weg te gaan. Maar goed, er was hier niks behalve een boeddhabeeld dat onder de spinnenwebben zat.. Gelukkig kwam de vrouw na 5 minuten weer terug, want wat wij, domme dozen, gemist hadden, was een super smal (goed) verborgen trappetje! Toen zaten we dus toch nog met bungelende blote voeten op het randje van het dak van een oud tempeltje naar een zonsopgang te staren. Wauw!
De andere op- en ondergangen waren ook mooi, maar we hadden onszelf verpest door te veel research te doen, waardoor we steeds tussen massa's andere toeristen zaten. Maar het was zo mooi hier dat niets onze stemming kon verpesten. Zelfs de lege batterij van onze e-bike niet.
Twee dagen later zaten Jolien en ik een beetje sippig in het vliegtuig. We vonden het erg jammer om Myanmar uit te moeten. Wat is dit een ontzettend bijzonder land met mooie natuur en en nog mooiere mensen. En hier vlogen we dan, weer richting de stress en gekte van big city Bangkok.. Maar we moesten wel. Jolien omdat ze een gekke bobbel op haar kak had gekregen en ik omdat ik een visum voor China moest halen. Ik had me er op voorbereid dat dit lastig zou gaan worden. Nou, het bleek meer dan lastig..
Ik stond in mn netste outfit met alle benodigde papieren een beetje zenuwachtig in het visa application center in Bangkok toen een mevrouwtje achter de balie mij doodleuk vertelde dat China die dag ervoor vanwege 'een geheimde reden' de regels veranderd had, waardoor het nu niet meer mogelijk was om op een toeristenvisum een Chinees visum aan te vragen. Are you freaking kidding me?! Ze kon me geen bewijs laten zien, ik mocht met niemand er over praten en ze kon me niet vertellen wat ik kon doen om nog wel mijn al geboekte vluchten naar China te gebruiken. Ik kon niets anders doen dan afdruipen en in het hostel alle instanties en ambassades die ik maar kon bedenken een mailtje te sturen. Toen kon ik toch niets meer doen dan afwachten en Jolien had antibiotica meegekregen, dus we zijn snel Bangkok weer ontvlucht naar het zuiden van Thailand. We hebben een prachtig yoga retreat opgezocht midden in de jungle en hebben drie dagen genoten van yoga, natuur en verrukkelijk en gezond eten. Ondertussen ging mijn stresslevel toch af en toe wel omhoog toen ik langzamerhand mailtjes terug kreeg: in Cambodja was dezelfde regelwijziging toegepast en elke andere instantie kon me ook niets meer vertellen dan 'Tja, China doet wel vaker moeilijk'. Ik begon mijn droom om over de Chinese muur te lopen langzaam op te geven.. Totdat facebook een oplossing leek te geven! Ik kreeg een berichtje van iemand die net een visum voor China had gekregen in Hongkong (wat dus wettelijk geen onderdeel van China is). Drie hoeraatjes voor social media! Na wat mailcontact met een visumbureau in Hongkong blijkt het inderdaad nog mogelijk te zijn om daar een visum aan te vragen. Je hoeft alleen maar even heen en weer naar Hongkong te vliegen..!
De laatste paar dagen in Thailand heb ik samen met Jolien scooterend doorgebracht op Koh Phangan. De namen van eilanden beginnen in Thailand allemaal met 'Koh'. Ons favoriete plekje heette 'Koh Ma'. Lollig hè. Ik vroeg me af of het wat te maken had met de beroemde (beruchte) full moon parties die op dit eiland georganiseerd worden.
Terug in Bangkok moest ik na 1,5 maand doei zeggen tegen Jolien. Wie had gedacht dat een ontmoeting tijdens een lange tussenstop uit zou lopen op een wekenlange geweldige reistijd samen? Het voelde heel vreemd om weer in mn uppie in de trein te zitten.. Ik ga haar missen!
En nu zit ik dus in Hongkong! Een immense, moderne, wereldstad die een soort van uit meerdere lagen bestaat. Eén laag winkels en hotels is hier niet genoeg, dus elk gebouw heeft bijvoorbeeld op de begaande grond een gek geneesmiddelenwinkeltje, daarboven een noodlezaak, dan een starbucks en weer daarboven zit een hotelletje. Gisteren heb ik ergens op een 9e verdieping mijn visumaanvraag voor China verstuurd en nu zit ik ergens op een 16e verdieping keihard te hopen dat mijn aanvraag goedgekeurd wordt. Jullie zullen het vanzelf horen. Ik ga eens kijken hoe de Hongkongse skyline er in het avondlicht uit ziet. Ni Hao, peaceteken!
Wat spannend allemaal! Hoop dat het je lukt om een visum te krijgen. Zoiets bedenk je niet van tevoren Maar zelfstandig ben je inmiddels al lang geworden......dus er komt ( of jij bedenkt) vast wel een oplossing. Ik heb er alle vertrouwen in.
Lieve groeten, Jeannette