Kleurenregen, crematies en klankschalen

Vijf kleurrijke boedistische vlaggetjes wapperen in de wind. Erachter ligt het meer van Pokhara, een heerlijk hippiestadje op 8 uur bussen van Kathmandu. Ik heb net een ginger tea besteld en bekijk het leuke witte t-shirtje van hennep dat ik net gekocht heb. Staat vast leuk boven die katoenen flobberbroek. Er klinkt weeige mantramuziek door de speakers. Dan voel ik het kleine vlechtje in mn haar zitten en bedenk me dat ik deze week yoga- en meditatie lessen gevolgd heb.. Oeps, wat hippie allemaal! Misschien zweef ik gewoon naar huis straks in juli. Zou wel weer een vliegticket schelen ;p.

Geen zorgen, voorlopig sta ik nog met beide benen op de grond. Figuurlijk dan, want deze rieten bank is te hoog om met m'n voeten bij de grond te kunnen, haha. Alright, to the point. Ik heb een leuke tijd erop zitten! Bijna direct nadat Sanju en ik terug waren van de trekking, zijn we met alle mensen van de organisatie naar een leuk tentenkamp vertrokken om te raften, te pingpongen, andere leuke spelletjes te doen en op de rivierbank te zonnen. Op de terugweg hebben we een bus vol met Nepalezen de oren van het hoofd gezongen met allemaal Nederlandse hits. Dat krijg je met zo'n kaaskoppenkliek. Alle muziek die ze hier in Nepal luisteren is heel hoog en schel en nogal up beat, dus of André Hazes in de smaak viel betwijfel ik, maar wat hadden we het gezellig.

Een paar dagen later was de hele club weer bij elkaar, want het was de dag van het Holi festival! Wauw wat een feest. Met Holi ontstaan door het hele land spontaan watergevechten en gooit iedereen elkaar onder met kleurstoffen. Een soort Colorrun Extreme. Dit Hindoeïstische festival wordt gevierd om de lente in te luiden en met het strooien van kleurstoffen wordt gehoopt op een kleurrijk nieuw jaar. En de waterballonnen zijn gewoon voor de fun volgens mij. We gingen z'n allen naar Chobar, het geboortedorp van Sanju, net buiten Kathmandu. Voor vertrek rende ik rondjes om de bus, achter Sanju aan, met een hand vol blauwe kleurstof. Ik zal eens een leuke smurf van m maken! De buren op het balkon zagen hun kans en voor ik het wist had ik een emmer water over mn hoofd. In Chobar was het de rest van de dag al net zo'n waterfestijn. De kinderen van het dorp waren al goed bewapend op het moment dat we aankwamen en wij kregen natuurlijk de volle laag. In een kleurrijke stoet liepen we richting een tempel wat lager op de heuvel, waar we met zn allen hebben gedanst op live fluit-en trommelmuziek. We hebben de dag afgesloten met traditioneel Newari beaten rice en rice beer met alle inwoners van het dorpje. Met groene kleurstof tot diep in mn rechteroor, blauwe op mn wang en roze in mn linkerneusgat gingen we huiswaarts. Het schoonspoelen was een festival op zich, zo zonder douche. M'n haar had drie dagen later nog een paarse gloed..
's Avonds waren we allemaal kapot en hebben we lekker voor de buis gehangen, voor een oprecht hele goede bollywood film. Voor de geïnteresseerden: 'My name is Khan'.

De volgende ochtend vertrok ik samen met Marloes en Jarno (Nederlands stel dat ik tijdens de trekking ontmoet had) richting Nagarkot, een klein, doods dorpje waar veel Nepalezen hun vakantiedagen besteden. De hoofdattractie, en de reden waarom wij dit plekje wilden bezoeken, was de uitkijktoren bovenop de heuvel. Op heldere dagen kan je vanaf hier Mount Everest zien! Op de tweede dag hadden we geluk. Ver, ver in de verte, te wazig om te fotograferen, maar zeker wel zichtbaar, lag de berg der bergen! Het piekje leek vanaf hier zeker niet de hoogste, maar het idee dat we naar het hoogste punt ter wereld staarden was indrukwekkend. En ik was blij, want nu mocht ik van mezelf Nepal verlaten. Maar ik had nog twee weken voordat ik het land uit zou vliegen, dus kon ik nog wat dingen afstrepen.

Een ervan was het Pashupatinath tempelcomplex. Hier worden rituele crematies gedaan aan de rand van de Bagmati rivier, een zijtak van de heilige Ganges. Als toerist betaal je entreegeld om dit te komen bekijken, en bij het eerste vuur dat ik zag branden heb ik me afgevraagd of het misschien voor de show aangestoken was. Vlak daarna kwam er een grote familie langs lopen die een lijk naar een andere brandstapel droeg. Toen ik de vrouwen hartverscheurend hoorde huilen besefte ik me dat dit echt geen showtje voor de toeristen is. Het lijk werd eerst een paar rondjes gedraaid, bestrooid met kleurstoffen en bloemblaadjes en vervolgens vanaf de mond aangestoken. Dit brandt voor 3 uur en dan worden de gloeiende resten de rivier in geveegd (100 m verderop zag je iemand in de rivier z'n kleren wassen.. ). Ik vond dit hele gebeuren zó indrukwekkend! De vrouwen huilen met grote halen, terwijl de eerste vlammen het lichaam van hun dierbare verbranden. En daar hingen wij dan als toeristen boven, met onze neus in de rook.. Hóe bizar is het dat je als toerist gewoon kan pottenkijken bij zo'n crematie?! Ik vond het bijzonder om gezien te hebben, maar ik kan me niet voorstellen dat ik het prettig zou vinden als mijn familie op zo'n kwetsbaar moment letterlijk als toeristische attractie wordt neergezet..

Die avond heb ik afscheid genomen van Marloes en Jarno en de volgende ochtend vertrok ik heel vroeg richting Chitwan, een national park in het zuiden van Nepal. Ik ben een dag te voet door deze jungle getrokken met een klein groepje, met de verplichte twee gidsen. Er loopt altijd éen gids voor en éen achter, zodat zij de omgeving goed voor je in de gaten houden. Ze zijn beide bewapend... met een bamboestok, haha. Ik had dus alsnog mn twijfels over hoe goed ik het er vanaf zouden brengen als een tijger besloot dat hij een Hollands meisje wel eens voor lunch wilde proberen. Maar goed, die tijger hebben we (misschien gelukkig) niet gespot. Wel veel herten, krokodillen, aapjes en neushoorns!
Na de tocht zijn we met de groep wat gaan drinken en hebben we met uitzicht op de jungle lekker zitten kletsen. Na ons drankje liepen we van het restaurantje weg en op het moment dat we de straat op draaiden, kwam er 20 meter verderop net precies een neushoorn de bocht om. ER LIEP EEN NEUSHOORN DOOR DE HOOFDSTRAAT VAN HET DORP. Holymoly! Wij doken snel weg achter een winkeltje op wielen en de neushoorn kwam heel rustig voorbij sjokken. Heel surrealistisch! Mensen gingen voor hem aan de kant, maar liepen er vervolgens wel achteraan om video's te maken en de dorpsbewoners waren er bizar rustig onder. Blijkbaar doet er wel vaker een neushoorn even een avondwandelingetje door het dorp..

Na drie nachten was het tijd om verder te gaan. Ik ben nog afgezet door de gemene man van het hostel met m'n busticket, maar ja.. Forgive and forget, love peace and happiness; ik reed immers richting hippiePokhara. Ik was hier ook al een dag voor en een dag na de trekking, en wat was het fijn om terug te zijn! De week hier was binnen no time voorbij. Ik heb me samen met drie hilarische Engelse meiden naar de overkant van het meer laten roeien (belachelijk hè), om naar een tempel bovenop een heuvel te klimmen. Verder een yogales gehad en twee meditiatiesessies; een met behulp van trillingen van metalen klankschalen, en een ander waarbij we op het eind dansend het leven vierden. Ik moest er nogal om lachen, maar het was een bijzondere ervaring. Maar het beste van de week was de gezelligheid met de mensen van het hostel. Het backpackgevoel op en top.

Gelukkig werd ik in Kathmandu weer opgevangen door minstens zo veel gezellige mensen! Ik sliep mn laatste nachten bij Maud en Sanju en die eerste had het leuke idee om een lip sync battle te doen met zn allen. Ontzettend gelachen. Kennen jullie jingle bell rock? Sanju wel..!

De afgelopen dagen in Kathmandu zaten verder vol met 'laatsten'. Laatste keer doei zeggen op de vrouwenschool, laatste keer dal bhat eten bij ganga-didi en een laatste festival. In het geboortedorpje van Sanju werd het belangrijkste buddhabeeld van de tempel gewassen.. En dat is hier reden voor een feestje! Gedanst, gegeten en gelachen.. Ik had me geen betere laatste avond voor kunnen stellen.

Nu ik het einde aan deze blog schrijf, zit ik in het vliegtuig te wachten totdat we op gaan stijgen. Maar voordat ik netflix aanklik voor een aflevering breaking bad (drie hoeraatjes voor de nieuwe offline optie), heb nog een lijstje. Het zijn Engelse errors die ik tegen gekomen ben hier in Nepal. Ze proberen het, zou ik maar zeggen..
*"Horan pleash" op de achterkant van een vrachtwagen geeft ook gelijk goed de toetercultuur in het land weer.
*Kledingwinkels waar ze doen aan "shirting and shuiting". En een andere waar ze kleren hebben "for ladies, jents, and childrens".
*Een "Tonrism bus", waar ze de u verkeerdom geplakt hebben.
*Een telefoonmaatschappij die "honest en geniune" is.
*Een café met "Testi Food".
*Een wc waar je de "bucate" moest gebruiken.
*Haakjes in een hotel voor de "kee".
*Een ander hotelletje met een "barthooom and hot sawar". Geen grap.
*Tijdens de trektocht waren er meerdere hutjes die een "kitchan" en "dinning" hadden.
*Ik reed terug naar Kathmandu met een bus van Blue Sky "Trevel" en zag onderweg een wegrestaurant die geen toilet had maar een "urine hall". Klinkt te gek.
*Een "restaurent" waar je een "pen cake" als ontbijt kan krijgen en een ander restaurant dat zichzelf de "Kabap store" noemde.

Nu ik dit terug lees begin ik spontaan te twijfelen of ik misschien het vliegtuig uit moet stappen.. Nepal kan nog wel wat Engelse les gebruiken. Ik vind het een fijn idee om te bedenken dat er op dit moment vast een zenuwachtige Engels sprekende westerling in een vliegtuig richting Kathmandu zit die aan het bedenken is hoe ze haar komende weken vrijwilligerswerk het beste in kan vullen. Ik ga verder naar Thailand. De komende twee maanden hoop ik dat land, Myanmar en Cambodja te ontdekken. Namaste, lieve mensen! Een prachtige groet trouwens.. Het betekent iets in de trant van 'ik groet de god in jou'. Haha, wat klinkt 'doei' dan ineens doelloos..